Vulkaanweekend

Mijn laatste volledige weekend in San José was er eentje tussen de vulkanen. Moeder Natuur weet mij steeds opnieuw te verbazen, en dat was dit weekend uiteraard niet anders.

Arenal

Zaterdag vroeg uit de veren om met mijn reisgroep af te zakken naar de Arenal, met onderweg een kleine niet-verder-vermeldenswaardige-stop in Sarchi. De Arenal-vulkaan ligt in het Noord-Westen van Costa Rica. Omdat de heenweg heel wat voeten in de aarde had, kwamen we toe rond de middag. De Arenal-volkaan was volledig verhuld in de wolken, iets wat de laatste weken blijkbaar normaal bleek te zijn. Om de vulkaan en onszelf wat extra tijd te gunnen, zijn we dan eerst volgepropt met rijst en bonen, what else. Ik ga hier grif toegeven dat er geen grotere lucky bastard op deze aardbol rondloopt dan ik, want als bij wonder trok het wolkendek na de lunch weg, waardoor we een prachtig zicht hadden op de vulkaan vanuit het Nationale Park. Er bleef een klein wolkje aan de top zweven, maar dat kon onze pret niet meer bederven. Aan de andere kant van het uitzichtpunt lag er een groot meer, Lago Arenal, het grootste van Costa Rica, met zo'n 33m².

Arenal barstte voor het laatst uit in juli 1968 en verwoeste daarbij de omliggende dorpen Tabacón, Pueblo Nuevo en San Luis. Ongeveer 90 mensen kwamen om het leven en meer dan 200m² beschadigd. Sindsdien is de vulkaan actief gebleven, want af en toe rollen nog gloeiende rotsblokken naar beneden. De erupties zijn gelukkig zo miniem dat evacuatie de laatste 40 jaar niet meer nodig was, ook al was er nog een grotere uitbarsting in het jaar 2000.

Omdat Arenal dus nog actief is, was hij niet van dichterbij te bewonderen. Na een fotosessie en de gebruikelijke ‘oh’ en ‘ah’-s, reden we door naar Baldi Resort. De Baldi Hot Springs liggen aan de voet van de vulkaan Arenal en zorgden nog voor veel meer ‘oh’ en ‘ah’-s. De luxe en pracht van dit vijfsterren resort was adembenemend – een 20-tal warmwaterbronnen variërend tussen 30 en 50 graden gelegen in het tropische regenwoud, waar we 3,5u mochten relaxen en genieten. Ik spendeerde mijn middag al drijvend, zwemmend, plonzend, een Virgin Cocktail drinkend in de waterbar, kletsend met twee Mexicaanse reisgenootjes en welgeteld drie seconden in de bijzonder hete natuurlijke sauna. Geen verdere commentaar…

Irazú

Van de relaxatie van gisteren over naar de wandelingen van vandaag. Voor dag en dauw vertrok ik vandaag richting Irazú, op amper 60km van San José. De laatste uitbarsting dateert van 1963, die grote gevolgen had voor de hoofdstad maar ook voor een deel van Cartago, die volledig van de kaart werd geveegd door de modderstromen. Sindsdien is er geen activiteit meer waargenomen, waardoor we dus in het Nationale Park Irazú in en op de vulkaan zelf mochten wandelen. Hoewel velen beweren dat Irazú niet echt de moeite waard is, vond ik het wonderbaarlijk om te beseffen dat mijn twee kleine voetjes in een van de kraters van deze 3400m-hoge vulkaan aan het rondlopen waren. Ik was opnieuw de geluksvogel van dienst – aangezien Irazú deze ochtend helemaal helder was, en zich in de mist hulde toen onze bus de terugweg aanvatte. Het zicht op de andere kraters was redelijk indrukwekkend, enkel het meer liet wat aan de wensen over. Het was eigenlijk ook niet goed zichtbaar vanaf de grote balustrade, dus deze roekeloze reizigster trok haar stoute voeten over en klom erover – een selfietje met vooral veel hoofd en weinig meer als gevolg. Maar ik durf niet klagen, ik durf absoluut niet klagen!

Na Irazú reden we door naar Lankester Gardens, een prachtige botanische tuin. De tuin is open voor publiek, maar is tegelijkertijd een onderzoekscentrum van de UCR (Universidad de Costa Rica), vooral gespecialiseerd in orchideeën. Ik heb al menig botanische tuin gezien in mijn leven, maar de omgeving en dit soort planten zorgden weer voor de ene verrukking na de andere. Ik val een beetje in herhaling, maar Costa Rica is Natuurparadijs op Aard. Zonder twijfel!

#costarica