Vaarwel Ostional

Twee weken gedropt worden in een dorp zo groot als de stadshal in Gent in de verste uithoek op een schiereiland, is hard. Ik ga het absoluut niet romantiseren, want het was deel van de ervaring...

Om te beginnen moet je de accommodatie voorstellen als basis, maar dan nog iets basiser dan basis. Echt megasuperbasis. In een vochtig, oververhit en stinkend huis waar de kakkerlakken op de muren kruipen en de sprinkhanen groter zijn dan mijn beide handen samen. Douchen heeft geen zin, want die handdoek stinkt even erg als de rest van het huis en vanaf je de koude waterstroom stil zet, loopt het zweet weer van je kop naar beneden. (feiten: 30 graden + 87% vochtigheid).  Samengevat kun je eigenlijk zeggen dat je twee weken lang in je eigen vuil loopt, ligt en rondhangt. Het positieve is dan weer dat dit geldt voor iedereen, dus er is absoluut geen schaamte. Wat voor mij persoonlijk hard is om te bevatten, is dat ik nu ruik naar bloemetjes op de patio in San Pedro, terwijl mijn twee ruwe weken wel het leven zijn van Mauricio en zijn familie. En als ik zeg leven, bedoel ik ook leven want noch hij, noch zijn vrouw hebben ooit Ostional al verlaten. Absurd. Hoor ik je daar vragen wat die mensen daar dan doen hele dagen? Rondhangen. Gewoon rondhangen.

Ten tweede ligt Ostional aan het eind van de wereld. Om bij de eerste bewoonde stad te geraken, dien je de bus te nemen om 5:00 of 7:30 en die doet er gemiddeld 3u over om daar te geraken. Die busrit is er een die je je niet kunt voorstellen: door modderpoelen die je doen huiveren of die bus daar wel doorgeraakt, zandwegheuvels waarbij je de bus voelt wegslieren en door rivieren waar je je afvraagt of een brug nu echt te veel gevraagd was. Als toppunt wordt je ook meermaals door je eigen borsten in het gezicht geslagen, door al de putten in de weg. Lange, gevaarlijke rit dus van en naar Ostional. Voor mij persoonlijk speelde dit geen rol, ik heb al mijn paseos gedaan tijdens mijn 4 weken in San José, maar iemand die kiest voor een schildpadproject heeft het wel dik vlaggen, want op een weekend geraak je nergens aangezien de enigste bus op zondag om 12:30 terugkeert naar Ostional.

Ten derde was het schildpadproject niet puur schildpadproject. Alles wat je deed was natuurlijk wel in functie van de schildpadden, maar de beschrijving op de website van Bamboo Volunteering deden het wel lijken alsof we in een kweekvijver gingen werken met duizenden kleine schildpadjes die je dan kan vrijlaten, zieke schildpadden die je kunt verzorgen etc etc. Er bestaan zulke stranden, op 30km van ons, in Junquilal, is er een prachtig strand vol kleine nesten. Ostional daarentegen besloot zijn broederij te sluiten, maar is dan tegelijkertijd het enigste strand met arribadas (nvdr: moment waarop duizenden schildpadden gelijktijdig het strand opkomen om eitjes te leggen). Het is een beetje geven en nemen en elk strand zal wel zijn pro’s en contra’s hebben. Het probleem in Ostional, volgens mij, is het gebrek aan stafleden. Sommige vrijwilligers blijven daar een aantal maand en dan krijgen ze de leiding of een iets zwaardere stem dan anderen. Daar ben ik an sich niet tegen, ik heb helaas ondervonden dat 18-jarigen dat niet aankunnen. Zet een groep 18-jarigen bij elkaar en het loopt verkeerd. Nachtpatrouilles waarbij ik luister naar de nieuwe line up in de club dat weekend, dronken verhalen of drugsspuitende vriendjes, nachtpatrouilles waarbij we minstens 11 schildpadden zonder boe of ba voorbijlopen en drama over airco die te hoog of te laag staat in de kamers – ik heb niet zoveel betaald en ik ben niet zover gevlogen om dat aan te horen en aan te zien in plaats van te werken met de schildpadden. Toen de eerste vrijdag de groep dan ook bijna aan het lopen was om op tijd terug te zijn bij hun (seks)vriendjes voor die op pad moesten, en ik daar maar ergens achterna huppelde op dat pikkedonker strand, dan werd ik een beetje grimmig. De ervaring is wat je er zelf van maakt natuurlijk en na een verfrissend weekend in dat eerste bereikbare dorp én een paar oppeppende woorden van de vriendjes thuis (waarvoor dank!) maakten we van de tweede week een betere week. Moeder Natuur stond ook aan mijn kant, met al die kleine schildpadjes die we tijdens die week hebben gezien, gered, geholpen, … dat was echt wat we nodig hadden, zo’n klein creatuurtje op je handpalm. Dan was het dat geld opeens wel waard, en kan die 3u busreis zonder sportbh mij niet meer schelen. Dankzij die tortuguitas heeft week 2 goedgemaakt waar het in week 1 duidelijk schortte.

Het laatste puntje was het fysieke werk. Niet alleen had ik dat een beetje onderschat, het was ook best pittig in die hitte. In het zinderende zand bomen verslepen, hout opruimen, putten delven, langs de waterlijn puin en plastiek scheppen (mensheid, u bent walgelijk) en gemiddeld 30000 stappen per dag zetten. Ik ben doorgaans niet gevoelig voor blaren, maar ik heb mijn part wel gehad, om te zwijgen van mijn opengehaalde teen en enkelkneuzingen. Ik ben dus meer dan eens op mijn eigen fysieke grenzen gestuit, met op donderdag 09/11 het hoogtepunt waar ik mijn namiddagsessie op het strand heb moeten inwisselen voor statistiek pc-werk in de aircoruimte. Als de airco op 28 graden fris aanvoelt, dan weet je ’t wel…

Tijdens die twee weken voelde Ostional aan als een bijzonder harde tijd, maar ik ben er zeker van dat ik binnen bepaalde tijd ook quasi enkel positief naar deze ervaring terugkijk. Die busrit mag dan vrijdagochtend om 5u als de hel aangevoeld hebben, binnen drie weken lach ik mij wellicht een kriek.

Het doel om mijn spullen en luxe thuis te waarderen en niet als vanzelfsprekend te beschouwen, is in ieder geval gelukt.

#costarica