Ostional

Gisterenochtend om 5:30 werd ik opgehaald aan Casa Ramirez om aan mijn 7,5uur durende bustocht te beginnen naar Ostional, een klein dorp (zeg maar gehucht) aan de Pacifische kust van Costa Rica. De eerste busrit was er eentje van San José naar Santa Cruz en bedroeg maar liefst 4u45, de tweede van Santa Cruz naar Ostional ongeveer 3u. Ik moest deze rit gelukkig niet alleen ondergaan, maar werd bijgestaan door drie andere vrijwilligers. Daarbij ben ik wel de enige die Spaans spreekt, dus hier en daar was dat wel een voordeel.

De eerste busrit was een semi comfortabele, met mijn nekkussentje en deftige zetels. De tweede daarentegen was van een heel ander kaliber: op een oud klein busje met al onze rugzakken en koffers bijna op onze schoot gepropt, reden we over de ene hobbelige weg naar de andere, tot de verharde wegen verdwenen en onze bus niet alleen door het stof en de kasseien reed, maar ook door rivieren en modderpoelen. Uiteindelijk zijn we dan toch in Ostional geraakt, en zowaar afgestapt aan de juiste bushalte, met een beetje hulp van de buschauffeur.

Na een hobbelig wegje het groene gebouw aan de kust gevonden en een beetje bijzonder verwelkomd door de bioloog van dienst. Het Turtle Center wordt mijn uitvalbasis voor de twee komende weken. Ik verblijf niet daar, maar opnieuw bij een familie. Deze familie is even lief als good old Ivannia, maar de leefomgeving is heel wat anders. Devon en ikzelf hebben een kamer van 3 bij 3 met elk een bed en een laken. En dat is het. Er is niet echt een vloer, noch behang, noch enige vorm van huiselijkheid. Mama, papa en twee zonen slapen samen in een kamer. Al hun bezittingen passen in een kleine kast in een andere kamer, waar ook een spiegel is. Achter het kleine keukentje is er een koertje, waar moeder de vrouw de was doet met de hand en vader een paar conservenblikken spaart voor een ongekende reden. Naast onze kamer is er een kleine badkamer, met een toilet en een douche – opnieuw ijskoud water natuurlijk, maar in deze tropische temperaturen is dat niet zo erg.  Aangezien we nergens een lavabo vonden, hebben we gisteren midden in de nacht nog onze tanden staan poetsen in de keuken. De avondmaaltijd was een bord rijst met broccoli – geen vlees noch vis en mijn geliefde bonen waren er ook niet, dus ik kan stellen dat het hier heel sobertjes is. Sober betekent natuurlijk niet slecht, en ik kom zeer goed overeen met mijn roomie Devin, dus laten we deze fase voorlopig de aanpassingsfase noemen. Ik heb in ieder geval al een heel andere kijk op mijn reuzenhuis in België en hoe dit huis eigenlijk in mijn living past… Wat wel mooi meegenomen is, is dat we in een volledig duistere kamer slapen dus we worden niet gewekt door het vroege zonlicht.

Ik heb tevens mijn rooster gekregen voor de komende week:

Woe; 14:00-17:00 oriëntatie en strandtraining, 22:00 – 02:00: research op het strand

Do; 10:00 Storage Room Cleaning, 15:00 Nest Density

Vr: 06:00: Nest Density, 15:00 Beach Clean Up en 21:00 – 00:00 Research

Wat de termen precies betekenen, is me voorlopig nog onbekend, maar dat het heavy wordt staat wel vast. Mijn slaapritme zal een beetje verstoord geraken, maar ik weet nu al dat het het waard wordt. En waarom weet ik dat? Omdat ik daarnet bij een vrije strandwandeling al spontaan een Olive Ridley schildpad tegenkwam, die bij zonsondergang naar zee liep na een nestje te leggen.

Wonderen der natuur…     Bring it on, ik ben er klaar voor!!

#costarica