Manuel Antonio

Er zijn zo van die plaatsen in een land, die in elke reisgids als ‘must see’ bestempeld worden.

Het nationale park Manuel Antonio is daar één van. Mijn kotgenoten waren vol lof, dus besloot ik ook een tripje te boeken naar dit idyllische oord. Manuel Antonio ligt aan de Pacifische kust (westen van Costa Rica) op ongeveer 172km van San José. Dat betekent niet zoals in België dat je er via de snelweg naartoe kan zoeven – hier in Costa Rica moet je de nationale weg richting kust nemen en die slingert tussen de bergen en ander groen, waar je maximum 60km/u kunt rijden. Dat vertaalt zich dus in bijna 3u enkel – en ieder normaal andere mens gaat naar Manuel Antonio voor een weekend.

De deze heeft aan zichzelf beloofd om haar weekends zo vol mogelijk te stoppen met verschillende dingen, om op korte tijd de toppers van Costa Rica te kunnen zien. Dus stond ik om 04:50 op, nam ik om 05:20 de taxi en kwam ik omstreeks 11:30 aan in Manuel Antonio en vertrok de bus richting huis terug om 17:00. Wel vijf mooie uren in het park, en ook al is Manuel Antonio het waard om langer te blijven, ik denk wel dat ik de highlights heb gezien, inclusief duik in de Pacifische oceaan. Wie net als mij het absurde idee heeft dit op één dag te doen, kan dit ofwel met een publieke bus doen (de eerste vertrekken al rond 5u ’s ochtens) of boekt met een touroperator om ook van een fijn ontbijt op idyllische locatie te genieten. En als je net as ik gids Filander treft, dan doet die de bus ook stoppen om krokodillen en wilde papegaaien te spotten!

Wie ergens wilt geraken in Costa Rica staat best vroeg op. Daar de zon opkomt om 5u, voelt het helemaal niet vroeg aan en omdat ik stiekem wist dat dit een ÜBERMEGAHYPERcoole dag ging worden, sprong ik dan ook letterlijk uit mijn stapelbed. Toegegeven, de reiscompagnons die deze trip met mij ondernamen ware verre van spannend en jong, maar in de bus zit iedereen toch maar voor zich uit te staren en een keer ter plekke doe je lekker je ding. De heenrit was best vermoeiend met een gids die niet zwijgt, maar de eerste stop omstreeks 8u in een idyllisch tentje voor een traditioneel ontbijt (gallos pintos (rijst met bonen), een eitje, kaas, gebakken bananen, geroosterd brood en fruit) maakte veel goed. Enthousiast als ik ben, was ik dan ook totaal onder de indruk van de wilde leguanen die rond mijn voeten kropen, terwijl een norse Gran Canariaan zei dat die in zijn tuin ook rondliepen. Well excuse me, ik vond het geweldig!

We ontbeten in de buurt van Río Tarcoles, die bekend staat voor zijn wilde krokodillen die er op de oevers wat chillen. Het was een zeer goede dag, prachtig weer en ongeveer tien exemplaren die voor mijn talrijke foto’s lagen te poseren. En of dat nog niet genoeg wildlife was, stopte onze bus twee km verder toen de gids een zeldzame rode wilde papegaai spotte – foto’s nemen was bijzonder moeilijk, maar de groep heeft toch zeker twee minuten boven ons rondgedraaid.

In Manuel Antonio trof ik Tanja, een Duitse vriendin die ik in San José heb leren kennen. Hoewel ik het ondertussen gewend ben om alleen rond te lopen, was een beetje babbelen wel leuk. Zo hebben we samen een kleine Spaziergang ondernomen naar een aantal uitzichtpunten over Manuel Antonio en de oceaan, samen een duikje genomen in het warme water, elkaar uitvoerig gefotografeerd en aapjes, wasberen, leguanen en grote staartloze ratten gespot.

De toegang tot Manuel Antonio bedraagt 16USD. De temperatuur in Manuel Antonio bedraagt ongeveer 32 graden, maar het is vooral de vochtigheid die ervoor zorgt dat je bij elke stap een beetje meer gaat zweten. Om tot bij de parelwitte uitgestrekte stranden en de prachtige Pacifische oceaan te geraken moet je een half uurtje hiken door het regenwoud. Onderweg kun je allerlei dieren spotten en genieten van al het moois dat de Costa Ricaanse natuur te bieden heeft. Omdat er toegang gevraagd wordt, is het park veilig (je kan gaan zwemmen zonder je zorgen te maken over je spullen) en ook niet overbevolkt met dikke zwetende lijven die in de weg liggen op je foto’s!

Manuel Antonio was voor mij een filmscène. Ik heb nog nooit zulke mooie stranden gezien, mij zo in de zevende hemel gewaand en uren kunnen staren in de verte. Mijn foto’s komen niet eens in de buurt van de pracht die ik daar heb mogen bewonderen.

Ik viel voor de rust, het heerlijke weer, de ongerepte prachtige natuur, de combo strand-regenwoud, de palmbomen, de tico’s en tica’s en vooral het Pura Vida gevoel dat hier in Manuel Antonio echt tot zijn recht kwam.

Costa Rica, te amo.

#costarica