Eindbalans na zes weken vrijwilligerswerk

Maandag op de middag komt na zes mooie weken een eind aan mijn Costa Rica verhaal. De gemengde gevoelens borrelen zo langzaam op, want ik kijk uiteraard uit naar mijn avontuur in Peru, maar tegelijkertijd is het raar om mijn nieuwe thuis vaarwel te zeggen. Het was in elk opzicht een met niets eerder meegemaakt te vergelijken avontuur. Tijd voor een korte terugblik, een nostalgische traan en lach en uiteraard, de balans.

Waarom?

Deze vraag is doorgaans de eerste die ik krijg en ik heb nooit een eenduidig antwoord kunnen geven, behalve dat ik persé die oceaan over wou. Wat ik dan maar gauw verzweeg is dat ik eigenlijk in een soort quarterlifecrisis zat, vast in de verbouwingen die bleven aanslepen, een job die mij absoluut niet lag en ’t gevoel of het dit nu was, ‘het leven’. Op het moment dat ik dan effectief vertrokken ben, woonde ik in mijn nieuwe stekkie, had ik wel een toffe job en vroeg ik me af of dat het wel was, ‘dat project’. Nu ben ik aan het eind van die projecten, noem ik Montes De Oca mijn thuis, maar droom ik van mijn douche en bed in Wondelgem, heb ik fantastisch ‘werk’ hier verzet, maar zie ik er (voorlopig, hihi) ook niet tegenop om in december terug te keren naar mijn bureautje naast de chauffage, en vind ik deze reis de beste beslissing die ik in mijn jeugdige leven gemaakt heb. En ook al ben ik nog niet weg, het zal niet bij dit project blijven, daar ben ik zeker van. Sorry, mama.

De projecten

Vier weken ondergedompeld te worden bij een bende enthousiaste, wilde kinderen – ’t is niet meteen een droomscenario, tenzij je kleuterleidster in hart en nieren bent. Dat was het dus ook absoluut niet voor mij, want die eerste drie dagen waren bijzonder beangstigend. Maar alles went gaandeweg en aan ’t begin van de tweede week loods je jezelf naar binnen alsof het niets is. In de derde week sleep je elk kind ondersteboven heel de ruimte door en tijdens week 4 ben je eigenlijk bijna een ornament. Er valt geen enkel slecht woord te zeggen over Ivannia en haar paleis, waar ik zeer zeker prinses was.

Ostional, zie aparte blog.

Groeiproces

Beide projecten hebben uiteraard een invloed op mezelf, als persoon. Het is quatsch om te zeggen dat zoiets niets met een mens doet en tijdens ongeveer elk dood moment schiet er wel iets door mijn hoofd waar ik over wil nadenken.

Wat ik het meest apprecieer van België, naast uiteraard het logische sociale opvangnet en de levensstandaard, van thuis:

1 Warm water

Hoeft dit nog uitleg na zes weken? In San José is het 50-50% kans op warm water, in Ostional was er geen warm water. Er was ook geen douchekop, waardoor de waterstroom in één pijnlijke koude straal naar beneden kwam. Ik heb nog drie dagen verlof als ik thuis ben, ik denk dat ik ze in mijn douche ga doorbrengen. Nonstop.

2 Wegen en bereikbaarheid

Dit gaat niet zo zeer om het feit dat we een klein landje zijn, want Costa Rica is niet zoveel groter. Ik ben gewoon dankbaar om ons wegennet en hoe wij ons snel en gemakkelijk overal naartoe kunnen verplaatsen in een aanvaardbare tijdspanne. Ik laat even in het midden of het busnet in België even uitgebreid is als dat in Costa Rica, maar ik weet wel zeker dat de Lijn je sneller overal naartoe zou brengen. Om 54km van Santa Cruz naar Ostional te overbruggen plan je best 3u in, een afstand van 263km van San José naar Ostional duurt 7,5-8u met enkel een kwartier plaspauze. Het is om gek van te worden, gek. De verkeerssituatie in San José is uiteraard beter, al geraak je ook hier nergens snel naartoe, dankzij de reuzefiles die hier elke dag gecreëerd worden.

3 Vier seizoenen in een jaar

Nooit gedacht dat ik dit ging zeggen, maar wat zijn 4 seizoenen fijn. Ik ben geen wintertype en als ik in mij in december door de ijskoude wind ga moeten verplaatsen, zal ik ook een zaagje spannen, maar geen seizoenen hebben is toch ook maar raar. In San Jose is er een klein verschil, een graad of 10, en regent het vaker in de ‘winter’, terwijl in Ostional het gehele jaar door dezelfde drukkende hitte heerst. Neen, dank u. Geef mij maar een dwarrelend sneeuwvlokje dat het land lam legt, een bloempje dat voor de eerste keer opengaat, de zonnestralen en uiteindelijk vallende blaadjes waar je naar hartenlust in kan schoppen.

Wat ik ga missen van Costa Rica:

1 De winkels

Wellicht geldt dit voor een groot deel van de wereld en is België gewoon stom, maar de winkels hier zijn doorgaans open tot 22u, hoe klein ze ook mogen zijn. En als je iets te laat toekomt, dan laten ze je nog binnen en jagen ze je niet op, maar wachten ze gewoon op je. In elke winkel is er ook een toilet. Dus als de volgende keer dat Delhaize vrouwmens mij zegt “sorry maar de toiletten zijn enkel voor medewerkers van de Delhaize, daar mag ik u niet toelaten” ga ik haar zeggen dat ze keer naar hier overvliegt om te beseffen dat haar achterwerk er wellicht hetzelfde uitziet als het mijne.

2 De mañana-mentaliteit

Ook al ben ik zelf nogal gesteld op plannen en dergelijke, ik zou misschien ook wel kunnen wennen aan een leven zonder stress. Waar iedereen het wel begrijpt als er een keer iets tussenkomt, iets fout loopt of iets later gebeurt.

3 De tico’s

Ik hou van de tico’s. Open, vriendelijk, vrolijk, … beetje het tegenovergestelde als de doorsnee Belg op straat.

Wat ik ga proberen veranderen aan mezelf:

1 Meer geven, minder nemen

Niet dat ik denk dat de evenaar door mijn gat loopt, maar ik kan best een egoïstisch trutje zijn zo nu en dan. Een paar weken doorbrengen in een andere cultuur leert mij dat het best een fijn gevoel is om iemand te helpen of iemand iets te geven zonder daar iets voor terug te verwachten. Die kindjes zijn mij wellicht al vergeten, maar ik weet wel dat ik ze vier mooie weken heb gegeven met extra aandacht, knuffels en spelletjes. Die schildpad beseft langs geen kanten wat er gebeurde, maar ik heb hem gered van een gewisse dood en ik heb hem 3km verder gedragen zodat ie niet op de rotsten zou te pletter storten. Ik heb mijn fiets gedoneerd aan Pollitos, ik heb mijn waterschoenen in Ostional achtergelaten voor de andere vrijwilligers, ik heb mijn nekkussen op de bus aan een oudere meneer gegeven die het duidelijk harder nodig had dan ik. Zijn allemaal bijzonder belachelijke kleine dingen waar ik me misschien een beetje voor schaam, maar de oude Lynn had haar fiets kunnen verkopen aan een hogere prijs, de waterschoenen kunnen meenemen voor een ander avontuur en haar nekkussen kunnen verstoppen om te verhinderen dat het vieze ziektes zou oplopen in een ander zijn zwetende nek. Ik ga niet gaan beweren dat ik met plezier mijn chipszak ga delen (er zijn grenzen!), maar misschien moet ik wat meer uit dit deelperspectief gaan beginnen leven. Het is echt mooier.

2 Iedereen doet wat ie kan

Door meermaals op mijn eigen fysieke grenzen te stuiten de voorbije twee weken, ben ik bepaalde dingen anders gaan bekijken. Dit geldt uiteraard niet voor iedereen, maar wellicht doen de meeste mensen gewoon hun best. Misschien is hun best voor mij niet goed genoeg, maar kan ik meer verwachten van een ander dan zijn best? Zou ik niet blij moeten zijn dat ik meer kan en dat dan ook doen, in plaats van te grommen dat de ander lui, traag of dom is?

3 Het positieve zien in de mensen

Mensen hier zeggen gedag, slaan een praatje, geven je een hand, stellen je vragen, en doorgaans zit daar geen andere betekenis achter dan effectief gewoon sociaal te zijn. Als in België iemand op mij komt toegestapt en zijn koekjes wil delen, dan denk ik al dat er vergif in zit en zet ik het op een rennen. Als ik in een lege bus zit en er komt iemand naast mij zitten, dan heb ik al ontvoerings-scenario’s in mijn hoofd. Vandaag stond ik downtown San Jose naar live muziek te luisteren en iemand stapte op me af om me een hand te geven, te vragen vanwaar ik kwam, of ik de muziek goed vond en dat ik er goed uitzag. En dan ging ie weer weg, met iemand anders een praatje slaan. Ik besef wel dat ik in sommige gevallen voorzichtig moet blijven zijn, maar niet iedereen is creepy of heeft andere bedoelingen. Niet iedereen is verdacht. Misschien moet dat mijn nieuwe uitgangspunt worden als ik terug ben.

En als kers op de taart iets wat iedereen al wist: ik ben een bergmeisje. Absoluut geen strandmeisje.

Costa Rica, me duele irme. Me enamoré de tu gente, tu naturaleza bellísima, tu comida (nunca había pensado que me gustan los frijoles), tu estilo de vivir, tu lengua, tu Pura Vida. Estás parte de mi, tienes un lugar en mi corazón y un día, regresaré.

Costa Rica, het doet pijn om te vertrekken. Ik ben verliefd op je volk, je prachtige natuur, je eten (wie had gedacht dat ik graag zwarte bonen eet?), je levensstijl, je taal, je Pura Vida. Je bent nu een deel van mij, je hebt een plekje in mijn hart en ooit op een dag kom ik terug.

#costarica