Het dagelijkse leven

Het leven in San Pedro, Montes de Oca, CR

Met al mijn weekendavonturen zou een mens bijna gaan vergeten dat ik van maandag tot en met vrijdag best een gewoon leven leid. Even een kleine inkijk in mijn dagelijkse leven: ik sta op ergens tussen 06:45 en 07:30 om mij dan rijkelijk van ontbijt te laten bedienen, gevolgd met het dagelijkse Spaanse klapke en een schrijfsessie in ofwel het dagboek van Pollitos, ofwel mijn eigen reisdagboek. Rond 08:40 spring ik dan op de fiets, vergezeld van Casco, mijn nieuwe beste helmvriend. Op goede dagen geraak ik zonder afstappen in het kinderdagverblijf, op mindere dagen moet ik al direct om de bocht opgeven. Mochten de wegen hier ook niet zo slecht bijliggen, dan had ik mijn dagelijkse route al eens gefilmd maar voor mijn verdere welzijn hou ik best beide handen aan mijn stuur. Als een speer snel ik door de straten van Montes De Oca, Vargas Araya, Sabanilla en Guadalupe. Dan begin ik aan mijn dag met de kinderen (daarover later meer) en om 12u15 tsjok ik als een slak terug naar huis – in het terugkeren is nl 80% van mijn baan omhoog, en dat zorgt voor kuitpijntjes en een tong tot op mijn voeten. Eenmaal ik in de buurt van het oranje huis op de hoek kom, maak ik al een schietgebedje voor warm water om te douchen, maar meestal moet ik het doen met koud tot lichtjes lauw water. Dan maak ik huiswerk en om 14u30 kruip ik terug op de fiets naar de Spaanse les. Na de Spaanse les ga ik terug naar huis (100% bergopwaarts, maar niet zo steil dus ik hou het meestal uit) en dan spendeer ik wat tijd online of wat tijd met de andere meisjes hier. Deze week is mijn Spaanse les echter gedaan, dus heb ik het ietsje relaxter ’s middags. Gisteren ben ik gaan fietsen (ja, vrijwillig, ja) en vandaag kende ik een cultureel hoogtepunt in el Museo Nacional.

Nu kan ik mij voorstellen dat jullie iets minder interesseert dan mijn uitstappen hier, dus laat ik even focussen op wat ik vind van mijn nieuwe leefomgeving en welke verschillen ik zo ver al gezien heb tussen België en Costa Rica.

1. Het openbaar vervoer

Ik kan absoluut niet klagen over de frequentie, maar het comfort is toch een andere zaak. In een oudere bus vind je gewoon een paar klapstoelen bij elkaar gezet, in een nieuwere lijkt het op iets wat je in een oude bus in België zou vinden, maar dan toch nog net ietsje minder comfortabel. Dat de chauffeur ook absoluut geen rekening houdt met de putten in de baan, maakt het allemaal nog veel gezelliger. Soms denk ik dat ik beter mijn sportbh aandoe, zodat de girls de busrit weten te overleven.. Dat geldt trouwens voor elke bussen, ook de bus die me naar Jacó voerde, 2,5u lang. Vergeet ook maar airco, daar heb je raampjes voor en openstaande deuren. Elke bus rijdt met open deuren, en eigenlijk kan je ook altijd uitstappen of instappen, als de bus stilstaat. Niemand die er iets van zal zeggen. Wat ook elke dag een verrassing is, is de route. Doorgaans volgen ze wel een grote lijn, maar bij files of andere problemen durven ze wel al eens een andere straat inslaan, en bijgevolg een aantal haltes overslaan. En da's dan jammer als je net daar wou op- of afstappen. Een bushalte wordt gekenmerkt door een gele lijn op de straat. Dus nee, als je 't niet weet, vind je ze niet... In Costa Rica kennen ze ook geen digitaal systeem. Er zijn geen buspassen of tickets voor meerdere ritten, iedereen betaalt elke keer als ie opstapt cash het tarief dat vooraan op de bus geschreven staat. Voor de bus die ik neem naar het centrum is dat 255 colones, oftewel 38 eurocent. Stel je nu maar voor dat niet iedereen gepast kan betalen, dus de buschauffeur zit naast een grote doos vol cash geld, waar hij tijdens filerijden of andere dode momenten rolletjes munten maakt om mensen snel en correct te kunnen weergeven bij het opstappen. Ik vind dat bijzonder grappig, en de eerste keer heb ik me dan ook een kriek gelachen. Wat ze dan wel weer hebben, is een teller die bijhoudt hoeveel mensen de bus nemen. En o wee als je daar toevallig tussen blijft staan, dan verliest elke buschauffeur zijn cool, geloof me.

2. De mensen

De mensen hier zijn ontzettend warm. Iedereen zegt gedag, iedereen zwaait, iedereen vraagt naar je, en als je je best doet om Spaans te spreken, dan is alles nog duizend keer beter. Voorbeelden daarvan zijn ongeveer elke taxi- of Uberchauffeur, de 70-jarige bewaker in mijn straat die elke dag iets uitbundiger zwaait, één van de vier mannen die naar me toe gesneld kwamen toen mijn fietsketting afviel en elke Tico die me toejuicht bij het nemen van een helling. Andere observatie is deze levenswijze van ‘we raken elkaar altijd gezellig aan’, of ik je nu ken of niet. De onbekende handen die al aan mijn schouders en benen zijn gekomen, het is niet meer te tellen op één hand. Iedereen eet ook altijd overal, nodigt iedereen mee uit en iedereen deelt ook altijd overal. Warme mensen, die Tico’s. Deze ochtend tijdens het ochtendgesprek zei Ivannia dat de Europese gasten in haar huis altijd al koeler geweest zijn, afzijdig en blijkbaar is het geven van een hand ook heel onlogisch voor de Costa Ricanen. Van alle Europeanen zijn Los Alemanos blijkbaar het meest gereserveerd… er kwamen nog niet veel uit België over haar vloer, dus ik schitter hier als een klein zonnetje om een goede indruk te maken!

3. De levenswijze

Costa Rica is een van de welvarendste landen van Centraal America, en ik denk niet dat het een derdewereldland is, maar het evenaart uiteraard de levensstandaard van Europa niet. Dat merk je aan het kinderdagverblijf, dat merk je aan de opbouw van de straten en huizen, dat merk je aan de winkels, dat merk je aan de colón, dat merk je aan alles. In alle eerlijkheid heb ik altijd het gevoel dat ik door de minder bedeelde straten van Gent of Brussel loop, als ik door San Pedro wandel. En toch heb ik de indruk dat het gros van de mensen hier gelukkig is. Zonder te beweren dat ik het zou kunnen, maar dat krijg je als je materiële zaken onderschikt aan ‘pura vida’. Iedereen leeft op zijn eigen ritme, eigen visie en een mañana-mentaliteit. Gebeurt het niet vandaag, het gebeurt morgen, of het gebeurt niet. En ook al werk ik thuis graag met een agenda en ben ik planner in hart en nieren, ik moet toegeven dat ik nog geen sprankeltje stress of drukte ervaren heb sinds ik hier toegekomen ben. Ok, ik leef niet het echte leven, maar ik zie genoeg Costa Ricanen om me heen om me te realiseren dat geld en luxe niet gelukkig maakt. Ik ben dol op mijn badkamer met warm water in België, op mijn wifi die altijd zonder problemen werkt en de elektriciteit die zelden tot nooit uitvalt. Maar weet je wat er gebeurt als het toch voorvalt? Dan ben ik knorrig en wind ik me op. Als ik hier kan douchen in warm water, dan heb ik gegarandeerd een goed humeur voor de rest van de dag!

Ik ga niet gaan beweren dat ik hier zonder problemen zou kunnen leven. Ik besef maar al te goed welke luxe ik heb in België, puur persoonlijk maar ook algemene levensstandaard. Ik weet ook wel dat de Europeanen een 'beter' leven hebben gebaseerd op levensstandaard, -kwaliteit en sociale opvangnetten. Ik bedoel maar dat mensen gewoontedieren zijn, hoe meer je hebt, hoe hebberig je wordt. En als je eens terugkeert naar een meer basic levensomgeving, dan ga je des te meer beseffen én appreciëren wat je hebt. Mijn echte uitdaging komt echter nog, als ik ten noorden van Ostional in een superbasic Turtle Center zal moeten zien te overleven. Naar horen zeggen is het erbarmelijk. Maar bring it on, ik ben er klaar voor.

En dan zijn er verder nog overduidelijke verschillen die geen verdere uitleg nodig hebben, zoals bijvoorbeeld het klimaat, Dios die me overal bijstaat/zegent en de winkels die open zijn 24/7.

Lang verhaal kort:

Deze wereld verschilt zo hard van mijn gewoonlijke wereld, en ik ben immens dankbaar voor de ervaring die ik kan opdoen. Voor de mensen die ik leer kennen. Voor de verschillen die ik zie, en het besef dat er geen zwart-witte/goed-foute visie is, maar een verschillende. En als ik er in slaag om slechts een deeltje van deze wereld mee te nemen in wie ik ben en wat ik wil, dan kan het niet meer fout gaan.

Doy gracias por ayer, el día de hoy y por todos los mañanas que han de venir.

#costarica