Let's get adventurous!

Wie denkt dat ik mijn dagen hier enkel al natuursmachtend doorbreng, heeft het mis! Zo heel af en toe wordt de waaghals in mezelf wakker, en ga ik op zoek naar een verhoogde hartslag en wat adrenaline. Zo ook afgelopen maandag, toen Pollitos gesloten was, en ik koers zette naar de Sarapiqui-rivier, meer bepaald naar Haciendo Pozo Azul in La Virgen.

Pozo Azul (letterlijk vertaald; boerderij de blauwe vijver) is een ranch die in San José bekend staat voor zijn avonturen. Ze bieden onder andere ziplining (canoping), whitewater rafting, wandelingen en paardrijden aan. Omdat ik al genoeg wandel en omdat ik ook niet zo tuk ben op paardrijden, schreef ik me in voor het ziplinen en het whitewater raften. En ho ho ho, dat was de moeite!

Ziplinen

Voor wie niet weet wat ziplinen is (tokkelbaan, nl): er worden twee koorden tussen twee punten gespannen van hoog naar laag. De persoon in kwestie hangt zich dan via kabels en een katrol aan beide koorden vast en zoeft dan van punt A naar B. Belangrijk daarbij is dat je neerzit en naar achteren leunt, terwijl je ene hand achter je lichaam blijft, je andere hand de koorden vasthoudt en je je hoofd een beetje opzij houdt. Anders bestaat de kans dat je om je as gaat tollen, en dat is natuurlijk niet de bedoeling.

Het ziplinen parcours in Pozo Azul bestaat uit 9 lijnen hoog in de bomen van het regenwoud met een veelvoud van fauna en flora om je heen. Toen ik aan de eerste lijn moest beginnen, was ik wel wat nerveus, maar eigenlijk is ziplinen erg ontspannend. Het wordt wel een beetje eng wanneer je beseft dat je moet afremmen, maar je er niet in slaagt om met je achterste hand de kabels naar beneden te drukken en je dus als een gek op de boom afvliegt. Gelukkig kon de (niet geheel onknappe) instructeur van dienst er nog mee lachen en heeft mij dan ook sierlijk opgevangen. Het is een heel fijn gevoel te vliegen over het regenwoud en via 11 verschillende platformen je als een aapje van ’t ene punt naar ’t andere punt te begeven. De laatste zipline was zeer zeker de tofste: ongeveer 260m in volle vaart over de Sarapiqui-rivier, bijzonder majestueus!

Whitewater Rafting

Na het ziplinen was het tijd voor het echte avontuur: whitewater rafting. Hoewel ik er eerder wat twijfels over had, bleek dit deel van de dag eigenlijk het beste te zijn. Met zijn vijven werden we, samen met gids James, in een rubberen bootje gedropt om de wateren van de Sarapiqui rivier te temmen. Na een kleine intro over het roeien (adelante [naar voren peddelen] & detras [naar achteren peddelen], alto [stop] en dentro [zich schrap zetten in de boot]) kozen we voor het ruime sop. In de wondere wereld der rafting bestaan er vijf klasses, die de moeilijkheidsgraad/wildheid van de rivier indelen. De Sarapiqui-rivier was er eentje van klasse III, en ik citeer Wikipedia: Grote golven, onregelmatigheden, stenen, keerwaters; minder goed overzienbare stroomversnellingen. Met andere woorden: veel water met veel overzicht (grote sterke golven) of weinig water met veel verval en stenen en weinig overzicht. Wildwater drie vereist een goede beheersing van de boot.

James loodste ons gracieus door elke gevaren van de Sarapiqui-rivier met het nodige vertier. Toen ik bijvoorbeeld adelante met detras verwisselde, heb ik dat geweten, in de vorm van vier emmers/helmen water over mijn hoofd. Dikwijls voerden we ook een peddelspettergevecht met de andere boten en slikten we meer water in tijdens de grote golven dan we op een week zouden kunnen drinken.

Er was tijdens het avontuur echter ook tijd voor relaxatie en opnieuw dat onwezenlijke gevoel van vast te zitten in een filmscène.

Tussen de versnellingen in mocht ik uit de boot springen en me op de stroom van de rivier laten mee dobberen, tussen de exotische vogels, de spelende aapjes in de bomen en de lianen die tot in het water reikten… Pura Vida.

#costarica