Afscheid van Pollitos

De hemel kleurde opeens donker. Zonder ook maar enige waarschuwing viel de regen met bakken uit de hemel, de wind waaide menig Tico bijna omver en de anders zo opgewekte palmbomen hangen er nu maar triestig bij. Het geluid op dit golfplatendak is hypnotiserend, terwijl ik in de verte enkele Spaanse klanken waarneem. Zonder overbodig dramatisch te willen zijn, voel ik me vanbinnen net hetzelfde. De tranen waren opeens daar, stromend over mijn wangen en een storm raast diep in mij. Ik zit wat vast in mijn eigen wereld waar ik zoveel te vertellen heb, maar door de taalbarrière op problemen stuit. Om mijzelf nog even wat dieper in dit gevoel te duwen, heb ik voor de gelegenheid ook een meeslepend lied opgezet.

Ik ben hier nu bijna vier weken, waarvan ik 19 dagen al bij de niños van Pollitos heb doorgebracht. Morgen is dag 20, dag van het afscheid. Ik herinner mij nog levendig die eerste kennismaking, waar ik het liefst al roepend de poort achter mij dicht had geslagen – wat een drukte, chaos, lawaai en ongeorganiseerd boeltje. Het is nog steeds een drukte, een chaos, het lawaai is niet te harden en het boeltje verloopt niet elke dag gesmeerd. Maar het maakt niet meer uit hoe druk het is, welke chaos er heerst, hoe luid het wordt en hoe ik achter ieder kind moet rennen – want ik ben er nu deel van.

Ik heb ontzettend veel respect voor Monica en Alejandra. Ze spelen niet enkel met de kinderen dag in dag uit, ze leren ze over de waarden, ze voeden ze op tot jongvolwassenen met respect voor elkaar, voor de dieren, voor het milieu, voor de wereld. Liefde is elke dag opnieuw de rode draad in Pollitos. Met een lach en een traan, een ruzie en een knuffel, een spel en een les. En rijst. Veel rijst.

Elke dag starten we met een gesprek. We vragen aan elkaar hoe we ons voelen, hoe we geslapen hebben. We zingen een aantal liedjes over liefde, respect en de wereld om ons heen. We leren de les van de dag gevolgd door een knutselactie dat op die les verder werkt. Zo was deze week het thema planeten en het zonnestelsel. Na een introfilmpje en lied, hebben we dan alle planeten naast de zon geschilderd en afgewerkt met glinstertjes als sterren. Meestal ga ik in het tweede deel van het knutselmoment helpen met de baby’s en de peutertjes, om ze hun rijstpapje met groentjes te geven. Daarna is het vrij spel en ren ik van hot naar her tussen baby’s, peuters, kleuters en de grotere kinderen. Ik heb alle liedjes ondertussen onder de knie, maar de peuters en hun enthousiasme en verbazing zijn zonder twijfel mijn lievelingsplek. Eenmaal per week gaan we naar het park, dan is de energie ontembaar. En tussendoor is er altijd tijd voor een kusje en een knuffel. Er is altijd tijd voor liefde. Zo veel liefde.

Pollitos is de thuis van ongeveer 35 kinderen. Ze zijn niet altijd daar tegelijkertijd. Ik denk dat ik van 25 van hen de naam heb weten te herinneren én ook correct kan uitspreken. Ik denk dat een 10-tal van hen spontaan rond mij vliegen als ik toekom, met 3 heb ik een secret handshake en op 6 ben ik echt verliefd geworden. Allemaal schreeuwen ze “bye” als ik vertrek en 2 zetten het op een wenen als ik de poort toetrek. Morgen zal dat er eentje meer zijn.

Ik weet dat ik niet de meest innovatieve, meest communicatieve, de gekste of de meest intense vrijwilliger was. Ik durfde niet altijd al mijn ideeën voorstellen, ik ben niet met iedereen in dialoog getreden en ik had wellicht wel meer kunnen doen. Maar in stilte heb ik van elke dag even intens genoten. Vandaag heb ik voor de eerste keer iemand hardhandig in de hoek gezet, want we bijten elkaar niet. Ik heb elke dag voor de tiende keer gezegd dat het tijd was om op te letten en zet je aub even goed recht ja. Ik heb elke dag even geduldig die schoen voor de honderste keer gestrikt, voor de duizendste keer het vliegtuigje vol rijst in die open bek gepropt, voor de miljoenste keer een speelgoedje uit iemands mond gehaald en voor de biljoenste keer al mijn liefde gegeven. En ik zou het zo opnieuw doen. Zonder aarzeling.

Het is moeilijk om te beschrijven welke emoties deze ervaring oproept. Het is moeilijk om uit te leggen wat de liefde van een kind met je doet. Het is moeilijk om te verklaren hoe snel je je hecht. Ik wist op voorhand dat het afscheid eraan zat te komen en ik wist op voorhand dat het wel moeilijk zou zijn.

Maar dat het dit hartverscheurend zou zijn, had ik niet kunnen voorspellen.

#costarica