Jacó

Zaterdagavond, na mijn bezoek aan San Luis Hanging Bridges, liet ik me uberen door Oversympathieke Walter naar Terminal 7-10, waar ik de bus nam naar Jacó. Ongeveer 2 uur liet ik me meevoeren met een zeer ongemakkelijke bus langs wellicht schilderachtige kustlandschappen, maar aangezien het om 17u30 hier pikkedonker is, heb ik dat moeten missen. Ik zou willen schrijven dat ik mezelf dan maar entertainde, maar zo zonder data en zonder oortjes voor muziek, kan twee uur lang duren. Maar dat was het allemaal waard toen ik aankwam in Selina, mijn hostel, dat niet alleen erg hip, maar ook erg luid was. Na een verfrissende douche en ongeveer 7 keer de vraag aan de bar waarom ik geen alcoholisch drankje nuttigde, waande ik me direct in tropische sferen.

Aangezien ik dagelijks worstel met warm water of koud water, kon luxe mij voor deze ene nacht dan ook gestolen worden en ik boekte (ja ja lieve lezertjes, ja ja) een bed in een slaapzaal. Wat ik niet wist, is dat de slaapzaal gemixt was, dus bij gebrek aan pyjamabroek (nvdr: die heb ik gescheurd de derde nacht bij Casa Ramirez door overenthousiast uit mijn stapelbed te springen) was dat wel even awkward. En een beetje vervelend werd het toen mijn slaapzaalgenoten een feest hielden in de kamer – zodat ik die nacht jammer genoeg vier uur slaap had. Maar ik durf absoluut niet te klagen!

Waterpracht

Jacó is een klein gehucht aan de westkust van Costa Rica, gelegen aan de Pacifische Oceaan in de provincie Puntarenas. Het is in tegenstelling tot de rest van Costa Rica énorm populair bij toeristen en het ideale oord voor surfers en zonnekloppers. Wie mij een beetje kent, vraagt zich op dit eigenste moment wellicht af wat ik daar ging zoeken, aangezien strand en zee mij doorgaans maar kunnen boeien voor een aantal uurtjes. Ha – daarom stond ik ook voor dag en dauw op en ontmoette ik Joaquin, mijn gids voor de fameuze Waterfall Tour. Ik weet niet of het echt gezegd moet worden, maar schrijf dit maar op de To Do Lijst, mocht je ooit naar Costa Rica afzakken. Het regent maar één maand in Costa Rica en dat is in oktober – dat zorgde ervoor dat ik de enige geïnteresseerde was en bijgevolg dus enkel met Joaquin naar de bergen trok voor mijn privétoer.

Voordelen:

- Heel de watervallen voor mij alleen

- Fotomodelgewijs ontzettend veel gefotografeerd waar, wnr en hoe ik maar wou

- Extra veel tijd om de omgeving te verkennen

Nadelen:

- Beetje awkward om de hele toer vol te moeten kletsen

- Redelijk awkward om een tête à tête ontbijt te hebben

- Heel awkward als de gids op een bepaald moment zegt “en nu doen we onze kleren uit” en je dan staat aan te staren…

Bij het zien van al die natuurpracht zet je je daar eigenlijk snel over – voor je het goed en wel beseft spring je van waterval naar waterval, probeer je tegen de stroom in te zwemmen/spartelen én probeer je niet te panikeren als door de waterval heen zwemmen lastiger is dan het lijkt. Ongeveer 2,5 uur dolle pret!

Jacó

Na de watervaltoer keek ik golfjes, maakte ik een klein duikje, maakte ik mini-zandsculptuurtjes en was ik al verveeld na 1,5 uur, ook al was het strand magnifiek vergeleken met wat de Noordkust ons te bieden heeft. Dan ben ik na een stevige tonijnlunch maar gaan hiken, de bergen in, naar de Mirador over Jacó. Onderweg doorheen privégebied gestapt en gedaan alsof ik het niet begreep, de hele cast van A Bug’s Life tegengekomen, paar keer moeten stoppen van het zweet dat in mijn ogen liep, maar uiteindelijk toch daar geraakt waar ik wou zijn. Opnieuw het strand, maar wel van een ander standpunt – eentje dat mij meer beviel.

Jacó, u was geweldig!

#costarica