De Peruviaanse jungle

Op mijn rondreis door Peru brachten we drie dagen door in de G Lodge in Tampobata, een ecoreservaat ten midden van het Amazonegebied. Om daar te geraken namen we niet enkel een vlucht vanuit Lima naar Puerto Maldonado, maar ook een busrit van 45 minuten naar het laatst bewoonde dorp ‘Infierno’ (NL: hel), waar we onze grote rugzak omruilen voor kleine duffelbags. Enkel het hoogstnodige nemen we mee op onze 2,5u durende boottrip naar de lodge. Menig toerist zuilt dan ook een powerbank mee, aangezien elektriciteit geen vast begrip is in de jungle. Onze gids, Leão of Mowgli voor de vrienden, neemt ons mee op de brede rivier omgeven door prachtige fauna en flora. Met zijn arendsogen spot hij van mijlen ver exotische vogels of wilde dieren. De Lodge is op zijn zachts uitgedrukt luxueus, en met al die jungle geluiden vergeet je in no time hoe druk het nog was enkele uren voorheen in Lima.

Na een diner vol rijst en een infofilmpje over Tampobata maken we voor ’t eerst te voet kennis met de prachtige natuur. Aangezien de zon rond 17u30 al ondergaat, is het pikkedonker en hangen we volledig af van onze hoofdlampen. Hoofdlampen die we best niet op ons hoofd zetten, aangezien de muggen dan recht in je ogen vliegen. En liever ook niet allemaal tezamen de lamp aanknippen of alle diertjes lopen weg. Het is een heel bijzonder gevoel om achter Mowgli aan te trippelen zonder ook maar een sikkepit te zien, met het besef dat om elk hoekje een of ander gevaarlijk dier kan loeren. Als dan op een bepaald moment zelfs Mowgli zijn lichtje uitdoet en we in een cirkeltje in het midden van de wildernis staan, in de zwarte lucht te luisteren naar brullende apen, tsjirpende sprinkhanen en kruipende insecten, dan zakt de moed heel even in je schoenen, vooraleer je beseft in welk paradijs je je eigenlijk bevindt.

Na een deugddoende nacht met oordoppen onder het muggennet worden we verwacht voor een wandeltocht doorheen het oerwoud. Met onze boot varen we heel even stroomopwaarts, waar we aan wal gaan in een doolhof van groene paadjes waar Mowgli zijn weg kent als geen ander. Ik ben gigantisch onder de indruk van het zicht en het gehoor van onze gids, helemaal niet aangetast door te luide muziek op café of te veel scrollen op een smartphone. We lopen op het geluid van geritsel, en komen niet enkel exotische vogels tegen, maar zien we ook drie soorten apen, een jaguarprint, capivaras en moeder met kind tarantula’s. Ik doe stoer alsof ik over mijn spinnenfobie heen ben, maar als die zwarte kanjer van links naar rechts begint te snellen, gaat mijn hartslag toch de hoogte in. Het oerwoud herbergt uiteraard niet enkel dieren, maar ook een veelvoud aan bizarre planten, bomen en paddenstoelen. Zo komen we onder andere verfblaadjes tegen, een wandelende palmboom tegen, een gigantische boom waar we met vier mensen in kunnen en last but not least, de penisboom.

Op de boottocht terug maken we kennis met de piranha’s die al bij al nog niet zo mensonvriendelijk blijken te zijn, maar wel verzot zijn op zoute koekjes. Tijdens de vrije tijd maak ik dapper een wandeling alleen op een van de trails, en na het avondeten kruipen we opnieuw de boot in om kaaimannen te spotten. Opnieuw ben ik onder de indruk van Mowgli’s adelaarsblik (en misschien ook wel zijn kont, ja) die met een zaklamp vanop kilometers ver ‘iets ziet bewegen’ en dan blijkt het gewoon een kleine kaaiman te zijn. De tocht heeft nog iets bijzonders in petto wanneer de boot plots stopt in the middle of nowhere, alle lichten uitgaan en we getrakteerd worden op een lichtfestival van vuurvliegjes..

Onze trip hier was kort, veel te kort, maar gaf ons een prachtige blik op het jungle leven. Onze gids Leão groeide hier op en kent de rimboe zoals ik mijn weg ken in Gent. De wereld zoals ik die ken, leek hier zo ver weg en ik heb van elk afgesneden moment intens genoten. Puur natuur, en ik zweefde er volledig in mijn element erdoor heen… zalig, zalig, zalig.

#peru