Lares Trek

Eén van de grootste uitdagingen tijdens mijn trip naar Peru was zonder twijfel de Lares Trek richting Machu Picchu. Aangezien ik die trip geboekt heb ongeveer een jaar op voorhand, denk je (zoals bij alles): er is nog tijd om mij te voorbereiden. Eind september ben ik dan vertrokken, nog steeds met het idee dat er nog tijd was, en dan ineens vliegt die tijd en zit je de maandagnamiddag in een klein kantoortje met andere zotten te luisteren en te kijken naar wat je precies gaat doen op die Lares Trek. En dan opeens is er geen tijd meer, als je beseft waar je je eigenlijk voor ingeschreven hebt. En als die woensdagochtend het busje je komt ophalen, dan zakt de moed je opeens in de schoenen en stel je je toch wel de vraag: wat  ben ik hier nu weer aan ’t doen.

Om jou dat te besparen, is er een blogpost met praktische info over de Lares Trek hier!

Lares vs Inca

Voor de onwetenden: de Lares Trek is een driedaagse trekkingtocht. In totaal leg je 33km te voet af? Je begint in het dorp Lares op 3200m – kampeert de eerste nacht op 3800m, stijgt verder naar 4820m op dag 2, overnacht op 4100m om dan op dag drie de tocht af te maken in Pumawanka, op 3300m. Op dag 3 overnacht je ’s avonds dus in een hotel, en reis je de dag erop ’s ochtends vroeg naar Machu Picchu. De logische vraag die ik dan krijg is dan uiteraard waarom ik niet de Inca Trail gekozen heb.

Uiteraard heb ik daar zo mijn redenen voor:

- Lares Trek is een dag korter, maar stijgt wel hoger

- Lares Trek eindigt in een hotelkamer. (Lees: douche, bed + deftig hoofdje voor de Machu Picchu foto's!)

- Lares Trek is authentieker: in elk dorpje dat we passeren geven we de lokale bevolking een cadeautje, de kindjes koekjes of brood en worden we ook in een lokaal huisje uitgenodigd.

- Lares Trek is minder in trek, onze groep was de enige groep die de Lares Trek deed. Op de IncaTrail lopen 500 hikers gewoon in een rijtje achter elkaar

- Lares Trek is glamping: je tent en slaapbenodigdheden worden gedragen door ezels, waardoor je enkel met je dagrugzak moet sleuren. Daarbovenop worden door de koks fantastische maaltijden voorzien. En zijn er echte toiletten op de eerste campsite…

Dag 1

Zo gezegd, zo gedaan dus. Op dag 1 werd ik opgehaald door een busje van G Adventures om daar de rest van de groep te ontmoeten. We waren met zijn tienen, waarbij eentje jammer genoeg door hoogteziekte heeft moeten afhaken. Tijdens onze tocht naar Lares hadden we ook te maken met een platte band waardoor we veel later konden beginnen aan de hike dan gepland, maar de groepssfeer en de fantastische berggezichten maakten dat allemaal goed.

De eerste dag van de Lares Trek is wat ze noemen een “kennismakingsronde”. Het eerste wandeluur vond ik persoonlijk wat tegenvallen, nogal een saai landschap vol kiezelsteentjes en een paar lokale bars. Het is pas wanneer de gids een bergweggetje omhoog afslaat, dat het landschap snel verandert. Dan loop je langs een klein riviertje, je stijgt, je daalt, je passeert een schooltje vol enthousiaste kindjes en de eerste lunchstop is bij een lokale familie. De vrouw des huizes is 101 jaar oud, maar ziet er eigenlijk nog ferm goed uit. Mijn eerste lunch was een aspergesoepje, zalmfilet met broccoli en rijst. De wandeling ging ongeveer zo’n drie uur verder, over een prachtig groen landschap tussen de Andesbergen, schattige kleine Peruaanse kindjes en de alpaca’s.

Toen we rond half zes ’s avonds bij het tentenkamp aankwamen, zette ik een klein spurtje in voor het eenspersoonstentje. Het was wellicht iets warmer geweest met twee in een tent, maar ik vond een vers onderbroek en mij een beetje wassen toch belangrijker op dat moment. Het diner werd opgediend in een schuur dicht bij de tentjes, pasta met rijst. De eerste dag was voor mij absoluut niet lastig, maar de eerste nacht, dat is een ander verhaal.. ook al was ik ingeduffeld in een dikke joggingsbroek, vier paar kousen over elkaar, een topje, een tshirt, een trui en een alpacatrui eroverheen + gewikkeld in een dekentje – en de slaap maar niet vatten door de kou. Voor wie op een dag ook een van de Treks wil gaan doen: neem thermisch ondergoed mee en duffel je in 7 lagen in… het klinkt overdreven, maar is het niet!

Dag 2

Wie gisteren dacht dat de trek absoluut geen moeite zou kosten, is vandaag dik verschoten. Om 5u werden we gewekt voor een stevig ontbijt met pannenkoeken - little did we know.. De trek vandaag duurde maar liefst 11 uur, waarbij we de eerste 6 uur enkel gestegen hebben. Menig kuitspier kreeg een pijntje, er werd heel wat afgeblazen en op een bepaald moment stelde een dappere teamgenoot zich luidop de vraag waarom we dit eigenlijk deden, was dit nu echt voor het plezier? De panfluit van gids Marco, zijn aanstekelijke enthousiasme en het fabuleuze landschap zorgden er weliswaar voor dat niemand van ons het opgaf en voetje voor voetje voort schuifelde. Het grappige was dat elke gids de gehele Lares Trek in vier uur kan afleggen, terwijl een bende blanke toeristen daar drie dagen voor nodig heeft, met na elke 50meter stijgen een adempauze.

Hoewel ik op dag één bij de staart van de groep hoorde, ontdekte ik een klein vuurtje in mezelf om mij op dag twee te ontpoppen als beest. Het roze vestje was als eerste vrouw op de top (4820m) en liet daarbij maar liefst 7 deelnemers achter zich. Hoe hoger ik kwam, hoe sneller ik begon te stappen en hoe vrolijker ik werd. Wie mij kent, weet dat ik een berg nodig heb en gelukkig ben. Stel u dan nu maar voor hoe mijn klein hartje zich kon ophalen aan al die Andesbergen, en ik zat verdorie op de top van ene! De bergtoppen, al dan niet besneeuwd, in combinatie met een verloren koe, een wilde hond en bergmeren – blijkbaar het ideale recept om Lynn te doen gaan...

De afdaling verliep iets minder vlot door de wegrollende stenen, de steile stukken en een oprukkende wind. Desalniettemin veilig in de lunchtent aangekomen, waar opeens het weer leek om te slaan. Aangezien ik een dag eerder gestoeft had met het fantastische weer dat ik al gekregen had, was ik gebombardeerd door weervrouwtje en moest ik de weergoden maar aanspreken voor beter weer. Na een zonnedansje en een klein eindje in hevige wind doorgestapt te hebben, verdwenen de wolken als sneeuw voor de zon en was mijn imago gered, net zoals ons humeur. In de namiddag van dag twee waren er een aantal pittige stukken, maar opnieuw geflankeerd door een pittoreske omgeving.

Dag 3

Alsof we nog niet actief genoeg waren, was er deze ochtend om 6u een voetbalmatch tussen de Peruaanse peeps en de trekkers. Ik was niet wakker genoeg om te beseffen wie gewonnen heeft, maar dat de sfeer zelfs met zere kuiten opperbest was, kon niet genegeerd worden. Opnieuw stralende zon boven onze tentjes, en deze dag was best een luie dag. We hebben wellicht amper 4uur gewandeld, met heel veel stops. We zagen een kinderdagverblijf en zijn in het huisje van Antonia uitgenodigd. Het huisje was wellicht zo groot als mijn badkamer thuis, ongevloerd, zonder elektriciteit, zonder stromend water, maar met een varken, twee honden, drie kippen en zeven cavia’s. Het brengt je met je twee voetjes op de grond en je bent instant dankbaar voor het luxe leven dat je leidt thuis. En Antonia woont daar niet alleen, maar met haar man, twee dochters en zoon, ook al zijn drie gezinsleden tijdens de week niet thuis. Zij werken of studeren in het dichtstbijzijnde dorp, op 3u wandelen. Waarom Antonia haar hebben en houden niet in een Aldi-zak stopte en zich naar dat dorp repte, is mij een raadsel. Maar ze zal zo wel haar redenen hebben, en haar tuin, daar kan niets tegenop.

Na een kleine tussenstop in een Inca ruïne, werden we aan het einde van de trek met een busje naar onze lunchspot gevoerd, een prachtige site met zicht op de bergen, waar we verwend werden met pasta, frietjes, pizza, allerlei vlees, broodpudding en nog veel meer. Ik ben normaal gezien geen tipper, maar ik heb de porters en de koks waanzinnig getipt. Zeker na het verhaal van Martín, die porter is omdat zijn gezin geld nodig heeft, maar die zo graag gids zou worden omdat hij dan meer betaald wordt om minder te sleuren. Helaas vond hij niemand die hem Engels wou/kon leren, en bleef zijn gidsdroom achter slot en grendel. Hoe ik me voorheen in Costa Rica voelde bij al die kindjes, dat voelde ik nu opnieuw bij de volwassen Martín. Ik ben niet zo wereldvreemd dat ik niet weet dat anno 2017 nog veel te veel mensen vast zitten en hun dromen niet kunnen nastreven, maar als die mensen een gezicht en een naam krijgen, dan kruipt dat wel in je kleren.

In de namiddag namen we dan de trein richting Aguas Calientes, ook wel bekend als het dorpje van Machu Picchu. Die douche na drie dagen voelde hemels! Na een diner met onze hikergroep kropen we allemaal vroeg onder de veren voor een deugddoend slaapje en al te dromen over de highlight die de dag erop ging komen, Machu Picchu…

De Lares Trek was uitdagend, maar tegelijkertijd de beste trip die ik ooit al ondernomen heb. Ik ben heel erg dankbaar voor de fijne groep mensen, de prachtige omgeving, de weergoden en de crew van G Adventures. Ik zou het zo opnieuw doen!

De Lares Crew

#peru