Onderonsje met zeeleeuwen

Als afsluiter van een prachtige rondrit door Peru, besloten we op onze laatste dag nog een keer iets volledig zots te doen. En dat werd een zwempartijtje met een bende zeeleeuwen.

Islas Palomino

Met een lokale organisatie hadden we ’s ochtends afgesproken aan de haven in Callao voor een spannende uitstap naar Islas Palomino. Dat is een kleine eilandengroep tussen de kust van Callao en Lima en het grote eiland San Lorenzo. Na een klein kalmeerpilletje voor zeeziekte nam onze enthousiaste gids ons mee op een vier uur durende boottocht tussen de eilanden en zijn inwoners. Islas Palomino zijn een natuurreservaat, waar wetenschappers onderzoek doen en waar ook een kleine militaire basis gevestigd is. Maar de echte inwoners waar wij vooral naar uitkeken waren de zeevogels (pelikanen, Humboldtaalschovers, incasternen en de Peruaanse Booby, oftewel de Gent), maar vooral ook de superschattige pinguïns en de indrukwekkende zeeleeuwen.

Lobos marinos

Een van de eilanden van de groep Islas Palomino is de thuis van 5000 zeeleeuwen. Ik herhaal, 5000 zeeleeuwen. Ze leven daar allemaal op elkaar omdat er nergens in de buurt natuurlijke vijanden te bespeuren zijn, en ze voldoende voedsel vinden. Het stonk geweldig hard toen onze boot voor het eiland bleef dreven, en het geluid van 5000 zeeleeuwen is niet te onderschatten. Alsof 5000 zeeleeuwen op één eiland spotten nog niet indrukwekkend genoeg is, werd ons de kans geboden in het water te gaan voor een onderonsje met de dieren.

De watertemperatuur was ongeveer 10 graden, wat behoorlijk koud is. Mijn geleend wetsuit was ook gescheurd van aan de dij tot de kuit en in de oksel, dus ik had evengoed zonder kunnen gaan. Maar wie geeft er nu iets om warmte als je in de Grote Oceaan tussen een gigantische kolonie zeehonden dobbert? Ik heb tijdens mijn twee maand durend avontuur redelijk wat gekke dingen ondernomen, maar dit sloeg werkelijk alles. Hoe onrealistisch is het om als klein Belgisch meisje zich als een durfal tussen supergrote en superluide zeeleeuwen te begeven? Kan het nog gekker worden dan door een halfnaakte Peruaan in die zeeleeuwenmassa te worden gegooid? Hoe zot klinkt het om te zeggen dat Robbie de Zeeleeuw aan mijn tenen heeft gesnuffeld?

Ongedoucht-naar-zout-zeewater-en-zeeleeuwen-ruikend heb ik twaalf uur op de vlucht naar huis gezeten. En het kon mij geen moer schelen – het kon niet gekker, het kon niet geweldiger, het kon niet onrealistischer. En ik deed het.

En daarmee sloot ik twee maand avontuur in stijl af, een fantastische ervaring, en een prachtige herinnering.

Gracias, Perú.

#peru